سبزی کوهی شنگه چیست؟

سبزی کوهی شنگه چیست؟ شنگ یا شنگه یک گیاه خودرو بوده که در فصل بهار با بارش باران شروع به روییدن می‌کند . این گیاه کوهی طبع سرد و خشکی دارد پس سعی کنید آن را حتماً با یک خوراکی گرم میل کنید.
دربعضی مواقع شنگه تازه را با مخلوط سرکه شیره میل می‌کنند. البته لازم به ذکر است که شنگه را می‌توان با سبزی‌های دیگر خرد و مخلوط کرده و با برنج مانند سبزی‌پلو طبخ نمایید.

برای سفارش محصولات بالسی میتوانید با شماره       ۰۹۱۲۸۹۳۹۲۱۸     تماس بگیرید.

خواص درمانی شنگه

تقویت معده

شنگه یک خوراکی بسیار مقوی برای تقویت معده محسوب می‌شود. همچنین برگ‌های این گیاه از خونریزی معده جلوگیری می‌کند.

رماتیسم

شنگه برای رماتیسم بسیار مفید است.گیاه شنگ دارای خواص ضد التهابی قوی بوده است همچنین علاوه بر رماتیسم برای نقرض و آرتروز نیز بسیار مفید است.

گوارش

درمان کولیت و بیماری التهاب روده با شنگه بسیار راحت است. زخم‌های گوارشی، التهابات روده و اسهال‌های گوارشی نیز با مصرف شنگ درمان می‌شود.
همچنین شنگه تقویت‌کننده و محافظت‌کننده کبد در برابر سموم است که این مورد نکته قابل توجهی است. ریشه ی شنگ حاوی شیره‌ای سفید به نام قندرون است که برای پاکسازی و سم زدایی کبد اهمیت بسیار زیادی دارد.

درمان سرفه

شنگ صحرایی برای پاکسازی ریه هابسیار مفید است علاوه بر آن عامل درمان خلط مفید بوده و خوردن مقدار کمی از آن به درمان سرفه کمک می کند.

گیاه شناسی شنگ

شنگ که به نام های آلاله شنگه، ریش بز خالدار، یمنیه، قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج شناخته می شود. شنگه گیاهی ازخانواده کاسنیان است. گیاهی یکساله است که 20 تا 60 سانتیمتر ارتفاع دارد و در اواسط بهار در مناطق کوهستانی و مرطوب می روید.
گل های گیاه شنگه زرد رنگ هستند و در جا‌های دیگر دنیا به عنوان گل‌های تزیینی مورد استفاده قرار می گیرند.
گیاه شناسان در قدیم شنگه معمولی را نر و نوع چمنی را ماده می‌دانستند.
اگر گیاه شنگه چمنی را تکه کنید، از آن شیره‌ای سفید به نام قندرون یا قندران بیرون می آید، این ماده در برابر هوا سفت می‌شود و در ایران آن را مانند سقز می‌جوند.

طرز استفاده گیاه شنگ

از گیاه شنگه، به صورت خام در سبزی خوردن و همچنین به صورت سبزی در غذا مخلوط با برنج استفاده می‌شود.
همچنین از بعضی انواع شنگ در سالاد استفاده می‌شود.
ایرانیان از گذشته آن را مانند کاهو با مخلوط سرکه و شیره ویا سکنجبین می‌خوردند.
برای استفاده درمانی و کاربرد دارویی نیز هم به صورت مصرف خوراکی و هم به صورت ضماد از آن استفاده می‌شود.